این جمله حتماً برای خیلی از مردها آشناست: «من؟ من خوبم. همه چی میزونه. تو اگه کاری داشتی رو من حساب کن»
وابسته بودن این روزها بیشتر از همیشه به ویژه برای مردان، رفتاری ناخوشایند به حساب می آید در حالی که مستقل بودن و اعلام بی نیازی، تحسین برانگیزتر از همیشه شده است.
می گویند درخواست کمک برای مردان دشوار است. آنها اگر درون خیابان برای یافتن یک آدرس گم شوند به یک دلیل بسیار مشخص دنبال کمک گرفتن از دیگران نیستند. از کودکی به مردان تاکید می شود مبادا نشان دهند که نیاز به کمک دارند.
در تربیت پسران، وابستگی تعبیری جز ضعف ندارد. علاقه مند بودن یک نوع آسیب پذیر بودن تعبیر شده است… فرهنگ سنتی که همه ما به ارث می بریم مدام تذکر می دهد که وابستگی عاطفی نوعی خصلت و رفتار زنانه است.
دنیای روانشناسی، ضمن آنکه وابستگی و دلبستگی بسیار شدید را به افسردگی، الکلی شدن و نگرانی مزمن ربط می دهد حس استقلال شدید به خود و تکیه بیش از حد به خویش را نیز باعث انواع ناهنجاری های روحی و رفتاری می داند.
روانشناسان می گویند حس استقلال و بی نیازی، بهتر است همراه با یک حس وابستگی هم باشد. یعنی بلوغ شخصی آدمها از شناخت درست توانایی های فردی به وجود می آید. تحقیقات نشان داده است افراد در صورتی می فهمند چقدر قدرت دارند که متوجه شوند چقدر محدودیت و ضعف دارند.
مثال خیلی آشکار در این زمینه، شدت وابستگی یک زوج است وقتی که به تازگی به هم دل بسته اند. آنها در این مرحله، به شدت وابسته به همدیگر هستند و هر نوع تفاوت یا فاصله یا حتی اختلاف ایده یا سلیقه را برای ارتباط همدیگر تهدید کننده می یابند.
اما پس از مدتی که احساسات و عواطف فروکش کرد اگر به یک سطح از درک و بلوغ در رابطه با همدیگر برسند هم وابستگی عاطفی شان به همدیگر را حفظ خواهند کرد هم به مرور، محوطه شخصی و استقلال بیشتری برای همدیگر ایجاد می کنند.
ما مردان چاره ای نداریم جز اینکه مرام و پرنسیپ های دوران خودمان را بسازیم. ما مردان از قوانین نامتعادل دوران سنتی و قدیمی سهمی نمی بریم ولی هنوز طوری تربیت مان می کنند که انگار زمانه عوض نشده است. برای همین، ما هم توسط قوانین و شرایط جدید در منگنه هستیم هم از طریق توقعاتی که از قدیم بر روی دوش ما مردان گذاشته اند.
ما لازم نیست اگر مشکل روحی یا افسردگی داریم به خاطر احساس شرم یا نشان ندادن ضعف، بسوزیم و بسازیم. ما اگر لازم باشد بهتر است گریه کنیم. اگر نیازمند مشاوره روحی هستیم از دانش پزشکی بدون خجالت یا احساس گناه، استفاده کنیم و از همه مهمتر، نیازها و وابستگی عاطفی مان را انکار نکنیم.